One Happy Island 6.0
Door: Valesca Felix
Blijf op de hoogte en volg Valesca
03 April 2014 | Aruba, Oranjestad
Ik ben er eindelijk weer om jullie te vertellen hoe het hier op Aruba er aan toe gaat.
Laat ik beginnen met de halve marathon. Toen ik vorig jaar hier was en mijn ouders me de vraag stelde om eens een keer een run mee te doen. Verklaarde ik ze voor gek! Wie gaat er nou 10 km rennen alleen maar voor de Fun.. Ik was nog geen 2 weken hier of ik had me al opgegeven voor de halve marathon. Hoe dit is kunnen gebeuren ik vraag het me nog steeds af. De dag voor de halve marathon was ik zo nerveus als ik maar kon zijn. Ik realiseerde me nu pas dat 21 km best veel was. Die zelfde avond moest ik op tijd naar bed, want om 03:00 uur 's nachts ging de wekker weer af. Hier doen ze de meeste run's voor de zon opkomt anders is het niet uit te houden. Na 03:00 opgestaan, aangekleed, banaan gegeten en veel water gedronken te hebben was ik er zo goed als klaar voor. Gislane kwam me ophalen om samen naar het eindpunt te gaan om daar de auto te zetten. Vanuit daar werden we met bussen naar de start gebracht. Nu moet je je voorstellen je zit in de bus. Met allemaal mensen die al jaren getraind hebben om deze loop te doen. Wij als 'groentjes' hadden niet meer dan 5 km gelopen of ik me geïntimideerd voelde? uhmm een beetje!!! De route die de bus naar het begin reed was ook direct de route die wij moesten lopen. Hoe langer we in de bus zaten hoe zenuwachtiger ik werd. Het duurde wel erg lang voordat we eindelijk mochten uitstappen. De bus stopte eindelijk en we konden uitstappen. Het ging gebeuren, we moesten echt 21 km gaan lopen. Iedereen stond klaar voor start en telde af.. 3 2 1! En daar gingen we, we konden niet meer terug. Tijdens het lopen heb ik alles uitgezet, mijn hoofd leeg gemaakt en voor me uit blijven kijken. De kilometers vlogen voorbij. Voordat ik het wist was ik al bij de 5 km en was de eerste waterpost er al. Zo ging ik verder naar de 8 km 11 km en vanaf toen kan ik me niks meer herinneren. Het enige wat ik weet is dat mijn ouders en mijn zusje mij die dag erdoor hebben geholpen. Om de zoveel km stonden ze er weer om me aan te moedigen. Dit gaf me zoveel energie dat mijn motor er weer tegenaan kon! De laatste waterpost was geweest en ik hoefde nog maar 2 km te lopen. Nu begon ik het te voelen, ik was op. De laatste meters heb ik me erdoor heen moeten praten. Tegen mezelf moeten zeggen dat het niet meer zo ver was. Toen zag ik de Finish en heb de aller laatste energie die ik nog had eruit gerend. Ik kon het nog steeds niet geloven 21 km, HOE KAN DIT?! En ook nog in 2 uur en 36 minuten. Ik was en ben nog steeds zo trots op mezelf dat ik het toch voor mekaar heb gekregen. Dagen erna werd ik eraan herinnerd dat ik toch echt gelopen had. Overal had ik pijntjes, ik kon niet meer lopen of überhaupt iets doen, maar was het zeker allemaal waard. Ondertussen heb ik er weer 3 run's gedaan, maar nog steeds heb ik een grote hekel aan lopen. Wat het leuk maakt is dat we het steeds met een paar dames van het team doen. Dus we pushen elkaar steeds om beter te worden.
Er is eindelijk een begin voor mijn vergunning. Dankzij René heb ik de laatste dingen uit Nederland ontvangen en heb ik hier alles kunnen inleveren. Alles ligt nu bij de Dimas en hopelijk word het zo snel mogelijk verwerkt dat ik ein-de-lijk mag mee spelen met de wedstrijden. Omdat ik meerder jarig ben waren er nogal wat problemen die blijkbaar veel tijd hebben ingenomen om uit te zoeken wat we moesten doen. Nu we het hebben ingeleverd bij de Dimas moet het allemaal goed komen, althans daar ga ik vanuit. Je weet het maar nooit natuurlijk.
Maandag ben ik begonnen bij Stichting Dori weer als vrijwilligster van maandag tot woensdag. Het is zo fijn om weer terug te zijn en de mensen die er werken (Nelly & Marije) zijn ook blij dat ze extra handjes erbij hebben met 25 kinderen. De taak die ik de komende tijd mag uitvoeren is op maandag en woensdag een klein kwartiertje met de 4-jarige rond de tafel te gaan zitten en oefeningen met ze te doen om ze voor te bereiden op de basisschool. Dit maakt het zo leuk, want de meeste kindjes zijn of Arubaans of Amerikaans. Dus de Nederlandse taal zit er niet helemaal in. Stuk voor stuk zijn ze zo leergierig, ze willen het allemaal zo graag. Als we samen tellen kijken ze naar je lippen en proberen ze je te kopiëren om het zo goed mogelijk te doen.
Dus zoals jullie kunnen lezen gaat het de goede kant op en heb ik het enorm naar mijn zin hier. Behalve het lopen, daar moet mijn zin nog voor uit gevonden worden haha!
Dikke kussen voor iedereen en tot de volgende keer. <3 xxxxxxxxx
Laat ik beginnen met de halve marathon. Toen ik vorig jaar hier was en mijn ouders me de vraag stelde om eens een keer een run mee te doen. Verklaarde ik ze voor gek! Wie gaat er nou 10 km rennen alleen maar voor de Fun.. Ik was nog geen 2 weken hier of ik had me al opgegeven voor de halve marathon. Hoe dit is kunnen gebeuren ik vraag het me nog steeds af. De dag voor de halve marathon was ik zo nerveus als ik maar kon zijn. Ik realiseerde me nu pas dat 21 km best veel was. Die zelfde avond moest ik op tijd naar bed, want om 03:00 uur 's nachts ging de wekker weer af. Hier doen ze de meeste run's voor de zon opkomt anders is het niet uit te houden. Na 03:00 opgestaan, aangekleed, banaan gegeten en veel water gedronken te hebben was ik er zo goed als klaar voor. Gislane kwam me ophalen om samen naar het eindpunt te gaan om daar de auto te zetten. Vanuit daar werden we met bussen naar de start gebracht. Nu moet je je voorstellen je zit in de bus. Met allemaal mensen die al jaren getraind hebben om deze loop te doen. Wij als 'groentjes' hadden niet meer dan 5 km gelopen of ik me geïntimideerd voelde? uhmm een beetje!!! De route die de bus naar het begin reed was ook direct de route die wij moesten lopen. Hoe langer we in de bus zaten hoe zenuwachtiger ik werd. Het duurde wel erg lang voordat we eindelijk mochten uitstappen. De bus stopte eindelijk en we konden uitstappen. Het ging gebeuren, we moesten echt 21 km gaan lopen. Iedereen stond klaar voor start en telde af.. 3 2 1! En daar gingen we, we konden niet meer terug. Tijdens het lopen heb ik alles uitgezet, mijn hoofd leeg gemaakt en voor me uit blijven kijken. De kilometers vlogen voorbij. Voordat ik het wist was ik al bij de 5 km en was de eerste waterpost er al. Zo ging ik verder naar de 8 km 11 km en vanaf toen kan ik me niks meer herinneren. Het enige wat ik weet is dat mijn ouders en mijn zusje mij die dag erdoor hebben geholpen. Om de zoveel km stonden ze er weer om me aan te moedigen. Dit gaf me zoveel energie dat mijn motor er weer tegenaan kon! De laatste waterpost was geweest en ik hoefde nog maar 2 km te lopen. Nu begon ik het te voelen, ik was op. De laatste meters heb ik me erdoor heen moeten praten. Tegen mezelf moeten zeggen dat het niet meer zo ver was. Toen zag ik de Finish en heb de aller laatste energie die ik nog had eruit gerend. Ik kon het nog steeds niet geloven 21 km, HOE KAN DIT?! En ook nog in 2 uur en 36 minuten. Ik was en ben nog steeds zo trots op mezelf dat ik het toch voor mekaar heb gekregen. Dagen erna werd ik eraan herinnerd dat ik toch echt gelopen had. Overal had ik pijntjes, ik kon niet meer lopen of überhaupt iets doen, maar was het zeker allemaal waard. Ondertussen heb ik er weer 3 run's gedaan, maar nog steeds heb ik een grote hekel aan lopen. Wat het leuk maakt is dat we het steeds met een paar dames van het team doen. Dus we pushen elkaar steeds om beter te worden.
Er is eindelijk een begin voor mijn vergunning. Dankzij René heb ik de laatste dingen uit Nederland ontvangen en heb ik hier alles kunnen inleveren. Alles ligt nu bij de Dimas en hopelijk word het zo snel mogelijk verwerkt dat ik ein-de-lijk mag mee spelen met de wedstrijden. Omdat ik meerder jarig ben waren er nogal wat problemen die blijkbaar veel tijd hebben ingenomen om uit te zoeken wat we moesten doen. Nu we het hebben ingeleverd bij de Dimas moet het allemaal goed komen, althans daar ga ik vanuit. Je weet het maar nooit natuurlijk.
Maandag ben ik begonnen bij Stichting Dori weer als vrijwilligster van maandag tot woensdag. Het is zo fijn om weer terug te zijn en de mensen die er werken (Nelly & Marije) zijn ook blij dat ze extra handjes erbij hebben met 25 kinderen. De taak die ik de komende tijd mag uitvoeren is op maandag en woensdag een klein kwartiertje met de 4-jarige rond de tafel te gaan zitten en oefeningen met ze te doen om ze voor te bereiden op de basisschool. Dit maakt het zo leuk, want de meeste kindjes zijn of Arubaans of Amerikaans. Dus de Nederlandse taal zit er niet helemaal in. Stuk voor stuk zijn ze zo leergierig, ze willen het allemaal zo graag. Als we samen tellen kijken ze naar je lippen en proberen ze je te kopiëren om het zo goed mogelijk te doen.
Dus zoals jullie kunnen lezen gaat het de goede kant op en heb ik het enorm naar mijn zin hier. Behalve het lopen, daar moet mijn zin nog voor uit gevonden worden haha!
Dikke kussen voor iedereen en tot de volgende keer. <3 xxxxxxxxx
-
03 April 2014 - 16:33
Robin:
Ik ben en blijf trots op jou, op alles wat je doet! -
03 April 2014 - 21:47
Manuela:
Weer mooi en leuk geschreven pop!! -
04 April 2014 - 10:10
Theo Felix:
Hoi Valesca, zeer goed en leuk geschreven dike knuffels sj en th. -
04 April 2014 - 10:52
Tanteke:
Zoe trots xxx -
05 April 2014 - 15:57
Wesley:
Hey vales,
De bis unne topper. Volgend jaor samen de ganse marathon laope:)?
Zal nog hel motte treine um diech bij t houwe!
xxx -
14 April 2014 - 18:33
Janice:
Topper dat je bent, trots op jou' xxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
